وقتی الگوی جذب آهن توسط آهنربا را مشاهده کردیم، به دو فرض رسیدیم:
1.جاذبه ی دو سر آهنربا نسبت به وسط آن بیشتر است.
2.تنها دو سر آهنربا نیروی جذب دارند و در وسط نیرویی وجود ندارد.
با آهنربایی طویلتر امتحان کردیم، این دفعه برایمان تثبیت شد که فرض دوم غلط است و وسط آهنربا هم نیروی جاذبه دارد، اگر چه نیروی جذب دو طرف آهربا بیشتر است.
حالا آهنربا را به چند سوزن نزدیک کردیم. سوزن ها به گونه ای در چندین امتداد به آهنربا چسبیدند. این مشاهده نیز دو فرض برایمان بوجود آورد:
1.سوزن ها خود به نوعی آهنربا می شوند.
2.سوزن ها صرفا انتقال دهنده ی نیروی جاذبه ی آهنربایند.
بلافاصله پس از این که این سوزن ها را از آهنربا جدا کردیم، متوجه شدیم سوزن ها تا مدتی کوتاه نیروی جاذبه ی ضعیفی نسبت به سوزن های دیگر دارند. این مشاهده فرض دوم را از بین می برد و فرض اول را تثبیت می کند.
حالا ما می خواهیم آهنربایی مصنوعی با بالاترین مدت ماندگاری قدرت جاذبه و شدت نسبتا خوبی بسازیم، برای این منظور چندین کار برای ساخت آن انجام می دهیم:
1.بصورت عادی سوزن را روی یک قطب از آهنربا قرار می دهیم. ماندگاری کم شدت جذب کم
2.سوزن ها را روی قطبی از آهنربا مالش دادیم. ماندگاری قابل قبول شدت نسبتا خوب
3.سوزن را چند ثانیه به یک قطب آهنربا و چند ثانیه به قطبی دیگر از آن چسباندیم. ماندگاری کم شدت جذب کم
